Leaving For Kenya

This morning was so chaotic, I did not have the chance alone with the Lord. Today is the day that Sarah and I are about to travel to Kenya. There were many friends who came by since the morning to say their last good byes. There were Lee Hang, my prayer partner of more than ten years; Liang and her mother, members of the Grace Lao Mennonite Church and good friends of Sarah; Lynn Lee, our Korean friend who is faithful and love prayers above all things, she has been our prayer partner for the past three years. Our friends came to encourage us and prayed for us prior to our travel. There were also members of my family who were there: Elijah, my first born, and his wife, Mae; Nancy, my beloved daughter and her fiancee, Max. Unfortunately, Peter, our middle son had an important meeting at work that day and was not able to be with us. 

Our children drove us to the Pearson Airport in Toronto. Before we were about to walk through the terminal gate our children watched us until we disappeared behind the gate. My heart dropped at this moment and an unexplainable sadness overcame me when I realized that we are about to part with our beloved and obedient children. However, I remember the Lord's promise that "I tell you that those who leave home or brothers or sisters or mother or father or children or fields for me and for the gospel, will receive much more in this present age. They will receive a hundred times more houses, brothers, sisters, mothers, children, and fields—and persecutions as well; and in the age to come they will receive eternal life." (Mark 10:29-30). 

This is the Lord's promise, which gave me the confidence and the strength not to cry in front of my children. My wife and I walked with confidence through the terminal gate until our children can no longer see us. I did not turn back to look at them for the last time because I believe in the Lord's promise. If we follow the will of God, He will bless us one hundred times more. The Holy Spirit will uphold to His promise. At that moment I felt a sense of overwhelming joy in my heart. 

Our daughter took the last photo of us before we passed through the terminal gate

Our children came to send us off at the airport 

เช้าวันนี้เป็นเวลาที่วุ่นวายมาก จนทำให้ข้าพเจ้าไม่มีเวลาพอสำหรับการเข้าเฝ้าพระเจ้า เพราะเป็นวันที่ข้าพเจ้าและอนุสราเดินทางไปแคนย่า อาฟริกา มีเพื่อนรักหลายคนมาบอกกล่าวคำอำลาตั้งแต่เช้า มี Lee Hang เพื่อนคู่อธิษฐานตลอดมากว่าสิบปี เลียงและแม่เฒ่าผู้เป็นเพื่อนรักของอนุสรา และ Lynn Lee เพื่อนเกาหลีผู้ที่สัตย์ซื่อและรักในการอธิษฐานกับเรามาตลอดสามปีที่ผ่านมา พวกเขามาหนุนใจและอธิษฐานเผื่อเราก่อนจะเดินทาง Elijah my first born son his wife Mae, Nancy my beloved daughter and Max they drove for us to Pearson Air Port Toronto.  ในช่วงเวลาที่เรากำลังเดินเข้าช่องตรวจสิ่งของก่อนออกเดินทางลูกก็เฝ้าดูเราจนหายเข้าไปในห้อง เป็นช่วงเวลาที่เราทั้งสองใจหาย หัวใจเต้นแรง กำลังทุกข์ใจอย่างบอกไม่ถูกว่าเราจะต้องจากลูกๆ ที่น่ารัก เชื่อฟัง และรักห่วงใยเราไปจริงๆหรือ? เราจะต้องจากบ้านที่สะอาด อบอุ่น เงียบสงบ และอิ่มหนำสำราญด้วยกายและใจไปจริงๆหรือ  แต่ว่าในทันใดนั้นข้าพเจ้ากลับนึกถึงคำสัญญาของพระเยซูที่ตรัสว่า “เราบอกความจริงแก่ท่านว่า ถ้าผู้ใดได้สละบ้าน หรือพี่น้องชายหญิง หรือบิดามารดา หรือลูก หรือไร่นา เพราะเห็นแก่เราและข่าวประเสริฐของเรา ในยุคนี้ ผู้นั้นจะได้รับค่าตอบแทนร้อยเท่า คือบ้าน พี่น้องชายหญิง มารดา ลูกและไร่นา ทั้งจะถูกการข่มเหงด้วย และในยุคหน้าจะได้ชีวิตนิรันดร์” (มาระโก ๑๐.๒๙-๓๐) นี่คือคำสัญญาของพระเยซูที่ให้ความมั่นใจแก่ข้าพเจ้าที่จะไม่หลั่งน้ำตาให้ลูกๆเห็น และข้าพเจ้าเดินนำหน้าภรรยาอย่างมั่นใจเดินหายเข้าไปในห้องนั้นทั้งๆที่สายตาของลูกๆจ้องมองเราจนเราหายเข้าไป จนข้าพเจ้าไม่กล้าเหลียวกลับมามองลูกเป็นครั้งสุดท้าย เพราะข้าพเจ้ามั่นใจในพระสัญญาของพระองค์ เมื่อเราทำตามน้ำพระทัยของพระองค์แล้ว พระองค์จะอวยพรเราถึงหนึ่งร้อยเท่า เมื่อเรารู้แน่ว่าพระวิญญาณบริสุทธิ์กำลังยืนยันพระสัญญาของพระองค์ และในทันใดนั้นสันติสุขก็เปี่ยมล้นเข้ามาในจิตใจของข้าพเจ้า